Η οικονομία μας βρίσκεται σε φάση μεταβατική θα έλεγα, με την έννοια ότι υπάρχει μια σταθεροποίηση, η οποία είναι φανερή, και προετοιμάζεται το έδαφος για την ανάκαμψη που τόσο έχει ανάγκη. Έχει στο τσεπάκι της η ελληνική πλευρά το ατού της αξιοπιστίας πλέον, αλλά και εμφανείς βελτιώσεις όπως το πρωτογενές πλεόνασμα, η μείωση της ύφεσης καθώς και μια θετική περιραίουσα ατμόσφαιρα, στοιχεία που κινδυνεύουν να πάνε στον κάλαθο των αχρήστων με ένα τεράστιο χρέος, ασφαλώς μη βιώσιμο, το οποίο αν συνεχίσει να είναι μη βιώσιμο, και θα συνεχίσει αν δε στοχεύσουμε στη μείωσή του, θα δημιουργήσει εκ νέου προβλήματα στο άμεσο μέλλον και θα μηδενίσει κάθε προσπάθεια για οικονομική σταθερότητα.
Όπως καταλαβαίνετε σιγά σιγά το μπαλάκι φεύγει από τη δική μας πλευρά και πάει στη μεριά των ευρωπαίων και στη δέσμευσή τους για ελάφρυνση του χρέους εφόσον η Ελλάδα είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις της και πετύχει το πολυπόθητο πρωτογενές πλεόνασμα. Πλέον μετά και την έξοδο της χώρας στις αγορές, η δέσμευση αυτή είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να υλοποιηθεί ώστε να υπάρξει ένα πραγματικό όφελος αλλά και ένα ξελάσπωμα για να το πω ωμά για την ελληνική οικονομία.
Για να καταλάβουμε, αυτήν τη στιγμή, η ελληνική οικονομία έχει σπάσει τα περισσότερα δεσμά που την κρατούσαν αγκιστρωμένη σε κατάσταση μηνομνίου και μπορεί πραγματικά να έχει μια θετική πρόβλεψη. Το πρόβλημα του χρέους είναι το τελευταίο σχοινί που την κρατάει δεμένη και ασφαλώς αν δεν το κόψει θα μείνει καθηλωμένη. Ένα χρέος με αυτό το μέγεθος, σαν του ελληνικού, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί συνεχώς προβλήματα στις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές της χώρας, και να είναι πάντα ένα αρνητικό στοιχείο ως προς την αξιολόγηση και την πραγματική δυναμική της ελληνικής οικονομίας.
Το μγαλύτερο βάρος πλέον από ελληνικής πλευράς, και ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές, θα πρέπει να δοθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, να πιέσουμε όσο μπορούμε τους εταίρους για μια μείωση του ελληνικού χρέους που θα δώσει ανάσα στην οικονομία και θα είναι η εξαργύρωση κατά κάποιον τρόπο της εξόδου στις αγορές και της επίτευξης του πρωτογενούς πλεονάσματος. Μια μείωση, η οποία αν δεν επιτευχθεί άμεσα και με πραγματικό όφελος, θα ακυρώσει κάθε προηγούμεη προσπάθεια και θυσία. Θα είναι σαν να κάνουμε κουπί και μένουμε στο ίδιο σημείο.
